T î cunpèrsa såura l àutobus
a t a t î méss a sêder ed frånt a mé.
Urtàndum, t mè guardè
e t a t î scuṡè in dû môd divêrs.
T an êr brîṡa italièna, a l’ho intué.
Cavî biundézz, só i tränt ân, bléîna.
Al tô cuntàggn i um tgnêva chiêt
tra al ṡgumbéi di pasegêr.
T avêv na vargatta int l anulèr
dèster.
Un mistêri såtta fåurma d na zicatrîz
int al col bâs, quèṡi quêrta
da un camèo ch’ai spichèva
in riliév la Sacre famajja.
T guardèv fòra mo t an vdêv gnìnte
al pensîr al vulèva èlt e luntàn,
mé al capêva dai luminuṡ
muvimént di tû ûc’.
T î saltè żå äla mî farmè
a t î sparé tra la zänt.
Socuànt dé dåpp al żardén póbblic
a t’ho arcgnusó, e anca tè,
t rinpêv di vûd con parôl d’amîga
et tirèv só al bâver
a un anziàn par prutè..let
da l’âria frassca dla sîra.
An t’ho briṡa dmandè da che månnd
t î arivè e an sò gnanc chi t î
mo stà pûr con nuèter.
– ELIO MANINI