I diśen che la poeśî l’é ispiraziån
di èter ch’ l’é tècnica
quistiån ed séllab da cuntèr
ad sfujèr un dizionèri.
Qualcdón dîś ch’ l’an s pôl brîśa definîr.
Alåura, cus’êla la poeśî?
Êl pasèr däli åur dnanz a un fói
limànd äl bèv ai vêrs
par fèri bî léss e levighè?
O êl métter żå parôl ispirè
d’an psairi pió mudèr
cme s’la fóss stè la Mûśa a avairi detè?
Pr èser un Poéta èt da èser un Artéssta
o êl asè un artigiàn dla métrica
un muntadåur ed parôl?
La poeśî l’é nèda int i palâz
mo anc par la strè
l’à viażè só la båcca di cavalîr
mo anc só qualla di schièv.
Cantastòri e truvadûr i l’àn cantè
i su vers i én arivè fén a nó
dal bûr dla nòt di ténp.
Cus’êla dånca la poeśî?
Petrarca, Dante e Leopardi
i s àn lasè di vêrs magnéffic.
Palazzeschi, Rodari e Stecchetti
con la poeśî i àn żughè.
Alåura, chèra la mî poeśî
qualónc quèl té et séppa
lâsa che anca mé a pòsa pruvèr.
A ste bèl żûg fàm bän zughèr!
– ANNA BASTELLI