A se stà bän insàmm.
T la sént girèr, inpastèr
in cusénna, int al stanzién
ala mâchina da cûser,
educhèr al gât con la granè.
La cà l’é pénna dla só presänza.
L é un fîl ch’al s tén insàmm,
invisébbil, ch’al se slónga
al se scûrta, mo ti sänper lighè.
Pò un sguèrd, un saggn d intaisa
l é la trâma ch’a t fà cuntànt.
Quand ón di dû l è fòra
cl èter al teléfone: tótt a pòst?
L um lâsa ai mî inpéggn,
l’èrt, al måster, la poesî.
Insàmm al cinnema, al teâter,
spêzia quall dialetèl
che as arcôrda l adolesänza.
La paserè ala Lunatta
e s al piôv as tôl n unbrèla,
bâsta ónna, par stèr atais,
a s tén sincronizè al pâs,
t ai métt un brâz såura al spâl
pò pian, t l a strécc un pôc.
– ELIO MANINI