L’etra sîra só in sufétta
a trôv un fujàtt con una scrétta.
Al tói só, l é un pô malnàtt,
mo a tâc a lèżer, l é in dialàtt.
Chi é ch’at scrîv, t at dmandarè,
a t cånt la mî stòria et capirè.
Mé ai êra un ànżel, fôrsi al pió bèl,
pò un dé ai ò litighè col prinzipèl,
sé t è capé bän, col Pedretêren,
ch’al m à sfrunblè là zå, all’infêren.
I prémm ténp i én stè i piò dûr,
da ṡbâter la tésta cåntr al mûr.
Pò pian pianén, a ón ala vôlta,
l’é arivè żänt d ògni sôrta,
gran personâg’, ômen dla stòria,
e con låur mé a fâg baldòria.
Ai é di avuchèt, dla zänt rafinè,
e anc di prît, dal sôr e di frè.
Ai é di òmen récc e di puvrâz
e tant puléttic ed tótti al râz.
E pò ancåura tant’ètra zänt,
dai pió istrué ai pió ignurànt.
L’é tótta zänt che só la tèra,
ógnon par vénzer la sô guèra,
a mé la s é vindò, pât fât,
fîrmand ste bèl cuntrât.
E alåura an stèr d’asptèr,
se t è di prugèt da realizèr.
Bâsta na firma e mé a t ajût,
pr adès l é tótt, adio, a t salût.
«Mo csa fèt con cla bîro in man?
T am è inspurchè tòtt al divàn!»
«Sé mo ai êra drî a firmèr.»
«A firmèr côṡa, na canbièl?»
“Moché canbièl, l êra un cuntràt.”
«Tè t um fè andèr int i mât.»
Eeh sé. L é stè prôpri un gran pchè,
che mi mujêr l’am êva dsdè.
Sé, parché na quèlca sudisfaziån,
arêv vlo cavèrmla, a dégg da bån.
– STEFANO STEFANI