La man pió cèra, in åmmbra, la scuréss,
cl’ètra pió scûra, pr un fîl ed lûs sciaréss,
strichèdi insàmm,dû żûvn i portn a spâs
a par la strè a s sént l’êco di pâs.
Ûc’ nîgher che i se spèc’n in dû zelèst,
dåu båcc i s zairchen, smagnåusi, a ogni pretèst,
cavi biundén e rézz culåur däl bûr,
un bèl faztén ṡbiavdén e cl èter scûr.
Intànt che i se ṡluntânen abrazè
la lóṅna, timideṅna, s’é ardupè
drî da una nóvvla, perché l’an vôl dsturbèr
cla côpia ed dû culûr ch’ l’é drî a guardèr.
Adès i é såul na trâzia d na riṡè
e d un suspîr che al vänt al s’à purtè,
l’amåur sinzêr s n in frêga di culûr,
svanéssn al difränz tra l’omm e scûr!
– LUISA RAGAGNI